بخش لجستیک پویا است و همیشه در حال حرکت است. با توجه به جهانی شدن تجارت ، بیشتر و بیشتر کالاها به روشهای مختلف کیلومترها منتقل می شوند. این می تواند شامل حمل و نقل از طریق دریا ، جاده ، راه آهن و هوا باشد. بسیاری از طرفین مانند مشتری ، حمل و نقل ، حمل و نقل ، بیمه گر و گیرنده در این فرآیند شرکت می کنند. از این گذشته ، کالاها توسط احزاب مختلف دریافت و مجدداً منتقل می شوند.

اگرچه این روند حمل و نقل اغلب برای همه این طرفین مشکلی ایجاد نمی کند ، اما گاهی اوقات هنوز هم می تواند به اشتباه انجام شود. هنگامی که حمل و نقل متوقف شود ، تأخیر ایجاد شده یا اینکه محموله در مسیر آسیب دیده یا گم شده است ، ممکن است سؤالاتی در مورد طرفین ایجاد کند. چه کسی مسئول است و بنابراین باید خسارات وارده را جبران کند؟ و اگر یک طرف به سادگی تعهدات خود را برآورده نکند ، چه اقداماتی می تواند انجام شود؟ جواب این سؤالها قبل از هر چیز باید در شبکه توافق نامه های بین همه این طرفین یافت شود.

علاوه بر توافق های طرفین ، هنگام رسیدگی به مسائل مربوط به قانون حمل و نقل باید مقررات بین المللی نیز در نظر گرفته شود. از این گذشته ، حمل و نقل اغلب در سطح بین المللی صورت می گیرد و از این رو از مرزهای مختلف ملی عبور می کند. بنابراین قوانین بین المللی نقش مهمی دارند. کنوانسیون های بین المللی که باید اعمال شوند بستگی به نحوه حمل و نقل دارد. به عنوان مثال ، کنوانسیون قوانین لاهه-ویسبی برای حمل و نقل دریایی اعمال می شود و کنوانسیون مونترال برای حمل و نقل هوایی اعمال می شود. به عنوان مثال ، کنوانسیون CMR در حمل و نقل جاده ای از اهمیت برخوردار است.